Sam Langford ( Samuel Langford), ur. 4 marca 1883 roku w Weymouth w Kanadzie, zm. 12 stycznia 1956 r. Jeden z najlepszych bokserów w historii, lecz z powodu segregacji rasowej nie miał szansy zdobyć mistrzostwa. Nazywany Tysonem tamtych czasów. Mimo skromnych warunków fizycznych, przez większość kariery walczył w wadze ciężkiej. Był trudny do trafienia, a największym jego atutem było potężne uderzenie. Jego lewy sierpowy siał spustoszenie nawet wśród dużych zawodników wagi ciężkiej.
Przydomek: Boston Tar Baby
Warunki fizyczne: wzrost – 169 cm, zasięg ramion -183 cm, waga: 63,5 – 93,5 kg
Bilans: 248 walk, wygranych 179(128 KO),przegranych 30(9 KO), remisów 39
(rekord bez walk „newspaper decisions”)
Wykaz walk
Sam Langford kariera
Sam Langford w następnych latach 7-krotnie pokonał Joe Jeannettea, a także czołówką wagi ciężkiej i półciężkiej. Dopisał do rekordu takich pięściarzy jak; Philadelphia Jack O’Brien, Sama McVea, Harry Wills. Szacuje się, że od 1920 roku, Langford zaczął mieć problemy ze wzrokiem, które z biegiem lat nasilały się. Mimo tego i tak wychodził na ring, i coraz rzadziej, ale wygrywał pojedynki. Tylko kalectwo uniemożliwiło mu pobicie wszelkich rekordów w ilości zwycięstw przez nokaut. Jak wyliczono miał ich na koncie 128, o 3 mniej od rekordowego osiągnięcia Archie Moorea. Wciąż jednak odkrywane są kolejne nazwiska jego rywali, więc nie wykluczone, że pewnego dnia historycy boksu ogłoszą go za rekordzistę w tej dziedzinie.
Po zejściu z ringu znalazł się w zakładzie opieki. Choć stoczył przeszło 300 walk, na boksie nie dorobił się majątku. W tamtych czasach murzyńscy pięściarze zarabiali wielokrotnie mniejsze pieniądze niż biali. Fani nie zapomnieli jednak o nim. Stworzono specjalny fundusz pomocy, który pozwolił mu przeżyć godnie starość. Zmarł w 1956 roku w Cambridge w stanie Massachusetts, przeżywszy aż 73 lata. W 1990 roku wybrano go do bokserskiej galerii sław. Pamięć o jego wspaniałych sukcesach wciąż jest żywa, mimo że jedyne istniejące materiały filmowe pokazujące go w akcji są niezwykle skromne i nie obejmują najbardziej znanych pojedynków.
Spuścizna
Sam Langford został wybrany Sportowcem XX w. w Nowej Szkocji. Na liście Ring 's 100 Greatest Punchers, uplasował się na 2 miejscu. W Liczbie wygranych walk przed czasem zajmuje również drugie miejsce. Na liście ESPN 50 Greatest Boxers of All-Time, zajmuje 10 miejsce. A słynny historyk boksu Charley Rose, w 1968 roku uplasował Langforda na pierwszym miejscu wśród najlepszych bokserów wagi ciężkiej w historii. Wielu bokserów tamtej epoki przyznawało, że z powodu siły ciosy Langforda bali się wyjść z nim do ringu. Inny czarnoskóry mistrz Jack Johnson, po tym jak wygrał pierwszy pojedynek, drugiego unikał przed lata, ponoć o Langfordzie powiedział: To największy mały skur…., jakie kiedykolwiek żył. Słynny biały czempion Jack Dempsey, przyznał że bał się walczyć z Samem Langfordem i że to jedyny pięściarz, z którym nie będzie walczyć. A Harry Wills powiedział, że jak Sam Langford cię uderza w ciało to spodziewaj się, że rękawice wyjdą z pleców. Ponoć też Langford walcząc z bokserami wagi średniej i lekkiej, bał się uderzać z całej siły, aby nie zrobić im większej krzywdy. Sam Langford wraz z walkami „newspaper decisions”, stoczył w sumie 316 pojedynków.