Lennox Lewis

 
Lennox Claudius Lewis, ur. 2 września 1965 r. w West Ham w Londynie. Złoty medalista olimpijski z Seulu w 1988 roku. Ostatni Lennox Lewisniekwestionowany Mistrz Świata Wagi Ciężkiej. Lennox Lewis Tytuły mistrzowskie dzierżył w latach 1993-1994, 1997-2003, i już dziś jest uznawany za jednego z najwybitniejszych mistrzów wagi ciężkiej w historii. Doznał tylko dwóch porażek, za które skutecznie się zrewanżował. Cechował się znakomitymi warunkami fizycznymi i bardzo dobry wyszkoleniem technicznym.
Przydomek ringowy: The Lion
Warunki fizyczne: wzrost 196 cm, zasięg rąk 213 cm, waga: 100 kg – 116 kg
Bilans: 44 walk, wygranych 41(32 KO), przegranych 2( 2 KO), remisów 1
Trenerzy: John Davenport, Pepe Correa, Emanuel Steward
Lista walk

Lennox Lewis początki

Lennox Lewis urodził się i wychował w Wielkiej Brytanii, ale jego rodzice Rodzice byli pochodzenia Jamajskiego. Gdy miał 12 lat rodzina przeniosła się do Kanady. W liceum Lewis był wyróżniającym się młodym sportowcem, mógł związać swoją sportową przyszłość z koszykówką lub futbolem, ale on rezygnując ze stypendium uniwersyteckiego wybrał jednak boks. Trafność tej decyzji potwierdził na Mistrzostwach Świata Juniorów, gdzie zdobył złoty medal, mając 17 lat. W 1984 r. wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles reprezentując Kanadę, jednak nie zdobył tam żadnego medalu przegrywając w ćwierćfinale z Tyrellem Briggsem, który wywalczył tam złoto. Po Olimpiadzie nie zdecydował się na rozpoczęcie kariery zawodowej. Po zdobyciu następnych tytułów amatorskich, cztery lata później w 1988 roku na Olimpiadzie w Seulu, Lewis wywalczył złoty medal – w drugiej rundzie wygrał przez TKO z Amerykaninem, i przyszłym zawodowym mistrzem Riddickiem Bowem.
 
 

Przejście na zawodowstwo

W roku 1988 roku, Lennox Lewis powrócił do Anglii, i przeszedł na zawodowstwo reprezentując już Wielką Brytanię. Pierwszą zawodową walkę stoczył 26 czerwca 1989 r. a jego przeciwnikiem był Al Malcolm, z którym się rozprawił już w drugiej rundzie. Szybko zdobył tytuły mistrzowskie: Wielkiej Brytanii, Europy i krajów Wspólnoty Brytyjskiej, w wadze ciężkiej. Jego wola zwycięstwa była widoczna w czasie walki z Tyrellem Biggsem, do której doszło, gdy drugi z zawodników przeszedł na zawodowstwo. Lewis pokonał Biggsa przez nokaut.

 

Mistrzostwo bez walki

31 października 1992 Lewis odniósł sensacyjne zwycięstwo nad Donovanem Razorem Ruddockiem w drugiej rundzie przez nokaut, powszechnie uznawanym za najgroźniejszego pięściarza wagi ciężkiej po Mike’u Tysonie. Ten pojedynek był eliminatorem do walki o mistrzowski tytuł, o który Lewis miał stoczyć pojedynek z Riddickiem Bowe, jednak ten odmówił walki. I tak Lennox Lewis 14 stycznia 1993 r. został ogłoszony(bez walki) czempionem wagi ciężkiej organizacji WBC, stając się pierwszym brytyjskim mistrzem w tej kategorii wagowej w XX wieku.

Pierwsza obrona Lewisa miała miejsce 8 maja 1993 r. Jego rywalem był Tony Tucker. Walkę jednogłośnie na punkty wygrał Lewis. Obronił także tytuł z pretendentami, Brytyjczykiem Frankiem Bruno, którego pokonał po siedmiu rundach, a następnie pokonał Amerykanina Philipa Jacksona, nokautując go w ósmej rundzie.

 
Strata i odzyskanie pasa

W roku 1994 Lewis jednak stracił swój tytuł WBC na rzecz Olivera McCalla, który łatwo sobie poradził z Lewisem już w drugiej rundzie. Po takiej porażce nie wróżono mu już wielkiej kariery, ale Lennox, jak na wagę ciężką, był młodym bokserem i spisaniem go na straty było dużym błędem. Odzyskiwał renomę wygrywając kolejne walki. 7 lutego 1997 roku doszło do rewanżowej walki z McCallem, w której to Lennox Lewis stracił pas. Tym razem pokonał McCalla przed czesem, i został pierwszym brytyjskim bokserem, któremu udało się odzyskać utracony tytuł. Następnie odniósł zwycięstwo nad Henrym Akinwande w czerwcu 1997 r., i (niestety)Andrzejem Gołotą, w jednej z najszybciej rozstrzygniętych walk mistrzowskich w wadze ciężkiej (1min,35s).

W 1998 r. pokonał w pięcio rundowej walce Shannona Briggsa, zwyciężył też w pojedynku z Mistrzem Europy, Chorwatem Zeljkiem Mavrovicem, którego po 12 rundach pokonał na punkty.

 

Lewis vs Holyfield

Jednych z najważniejszych pojedynków Lewisa były potyczki z Evanderem Holyfieldem. Do pierwszego starcia doszło 13 marca 1999 r. Stawka pojedynku były trzy pasy mistrzowskie(WBC,WBA,IBF), a zwycięzca walki mógł się uznawać za niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej. Pojedynek był wyrównany, a sędziowie orzekli rzadko spotykany remis. W listopadzie tego samego roku doszło do rewanżu. Pojedynek był równie wyrównany jak ten pierwszy, jednak tym razem na punkty wygrał Lewis, i to on został „królem” wagi ciężkiej. Rok 2000, Lennox Lewis zaczął od wygranej w drugiej rundzie, z dobrze zapowiadającym się pięściarzem Michaelem Grantem. Następnie był Francois Botha i David Tua.
 
 

Nieoczekiwana przegrana

 
Następnym przeciwnikiem Lewisa był Hasim Rahman. Miejscem tego pojedynku wyznaczono Brakpan w Południowej Afryce. W czasie walki Lewis lekceważył rywala opuszczając często ręce. To się musiało się na nim zemścić. W piątej rundzie Rahman zadał swój cios życia, potężnym prawym posłał Lewisa na deski! I tym samym Lewis nieoczekiwanie stracił swoje 3 pasy mistrzowskie (WBC,IBF,IBO). Na rewanż nie trzeba był długo czekać, bo już nieco pół roku później obaj bokserzy ponownie spotkali się w ringu, tym razem walka odbyła się w Las Vegas. Lewis już nie popełnił drugi raz tego samego błędu, i od początku starcia był skoncentrowany. W czwartej rundzie zadał dwa silne sierpowe, po których Rahman już się nie podniósł. Lennox Lewis odzyskał utracone wcześniej pasy mistrzowskie.

Lennox Lewis vs Mike Tyson

Po tej wygranej mówiono już tylko o jednym starciu, które wcześniej czy później musiało dojść do skutku, mowa jest oczywiście o starciu Lewisa z Mikem Tysonem. Cały świat bokserski i zwykli kibice zacierali ręce na myśl o tym pojedynku. Temperaturę walki podnosili sami zawodnicy a głównie Tyson, który obrażał na łamach prasy Lewisa. Do zgrzytów dochodziło także na konferencji prasowej, na której Tyson zaczepił Lewisa i spowodował ogólną bójkę miedzy obozami, nie mówiąc już o programie telewizyjnym w którym doszło do podobnych ekscesów. Zainteresowanie walką było rekordowe, a gaże dla bokserów według różnych źródeł wynosiły od 20 do 30 mln dolarów! Po perturbacjach z miejscem walki(brak licencji Tysona), w końcu postanowiono, że odbędzie się w Memphis, 8 czerwca 2002 roku. Uważano, aby przed samym pojedynkiem, pięściarze nie spotkali się ze sobą. Faworytem był Mike Tyson, ale Lewis był pewny siebie i się tym za bardzo nie przejmował. Walka miała definitywnie rozstrzygnąć kto jest najlepszym boksem wagi ciężkiej. Wraz z pierwszym gongiem Tyson jak zawsze ruszył na przeciwnika chcąc go jak najszybciej znokautować. Jednak Żelazny Mike, z przeciwieństwie do Lennoxa, nie był już tak szybki jak dawniej. Lewis kontrolował walkę powstrzymując Tysona lewym prostym, który z rundy na rundę słabł. W ósmej rundzie Lewis zadał serię ciosów po których Mike Tyson padł na deski i nie był już w stanie kontynuować walki. Można powiedzieć, że Lennox Lewis zakończył legendę „Żelaznego Mika”.
 

Ostatnia walka

Ostatnim pojedynkiem Lennoxa Lewisa było starcie z byłym mistrzem WBO i obecnym mistrzem WBC(od 2004 r.) – Witalim Kliczko. Ukraińskiego czempiona cechują bardzo znakomite warunki fizyczne, i niezwykła siła. Walkę zaplanowano na 21 czerwca 2003 roku w Los Angeles. Pojedynek agresywniej zaczął Kliczko, który przez pierwsze dwie rundy uzyskał przewagę, trafiając Lewisa kilkoma mocnymi ciosami. Dopiero trzecia odsłona była na korzyść Brytyjczyka. W tej rundzie stało się też coś, co zaważyło na przebiegu i wyniku walki – po jednym z ciosów Lewisa, nad lewym okiem Kiczki pojawiło się duże i bardzo głębokie rozcięcie. Jednak po konsultacji lekarza Kliczko wyszedł do następnej rundy. Obaj pięściarze nie oszczędzali się zadając sporo celnych i silnych ciosów. W rundzie piątej Witalij Kliczko znowu przeją inicjatywę, równie dobrze zaczął rundę szóstą, ale jego zapędy zastopował potężny prawy podbródkowy Lewisa, którym poczęstował swego rywala również na końcu rundy. Niestety co raz gorzej wyglądające lewe oko Kliczki, zmusiło to lekarza ringowego do przerwania tej niesamowitej walki. Rana była po ciosie, więc przez TKO zwyciężył Lennox Lewis. Bardzo dobra postawa pretendenta spowodowała, że wszyscy pragnęli rewanżu, ale Lennox Lewis miał inne plany – postanowił  zakończyć karierę, i odejść z boksu jako bezdyskusyjny czempion wagi ciężkiej. Starcie z 2003 r. z Vitalim Kliczko pozostaje, jak na razie, ostatnim wielkim pojedynkiem w wadze ciężkiej.
 

Po za ringiem

W roku 1995 Lewis ufundował budowę Lennox Lewis College, znajdującego się w Hackney, w Anglii. Uczelnia rozpoczęła działalność inauguracją trzyletniego, pionierskiego programu, który ma zadanie niesienie pomocy młodym, utalentowanym zawodnikom. Za działalność charytatywną bokser otrzymał w roku 1999 nagrodę Freedom of The Borough Award.W tym samym roku, w uznaniu nadzwyczajnych osiągnięć na polu edukacji i sportu, Lewis otrzymał doktorat honoris causa University of North London. Lennox Lewis widnieje także na serii specjalnych znaczków pocztowych, wydanych przez pocztę Jamajki. Brytyjczyk w 2009 r. został członkiem International Boxing Hall of Fame, oraz Word Boxing Hall of Fame. Jest również jednym z pięciu mistrzów wagi ciężkiej, którzy zdobyli tytuł mistrzowski 3 razy(Muhammad Ali, Evander Holyfiel, Michael Moorer, Vitalij Kliczko), oraz jednym z trzech Lennox Lewis jest żonaty z byłą Miss Jamajki – Violet Chang, ma z nią trójkę dzieci.

Lennox Lewis walki

 

Visited 760 times, 1 visit(s) today

Add a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *