Bilans: 67 walk, wygranych 62( 52 KO), porażek 3(0 KO), remisów 2
Trenerzy: Goody & Pat Petronelli
Kariera zawodowa
Karierę zawodową rozpoczął tego samego roku. Do końca 1973 roku stoczył 8 wygranych walk w tym 6 przed czasem. Na początku oczywiście rywale nie byli wymagający, a Hagler większość walk wygrywał przed czasem. W 1974 roku stoczył 11 pojedynków i tylko w walce z Sugar Ray Seales miał problemy bo tylko z nim zremisował. Dobra passa Haglera trwała prawie trzy lata, w tym czasie Hagler pną się w górę w rankingach, ale w styczniu 1976 r., Marvin nieoczekiwanie przegrał na punkty z Bobbym Wattsem. Być może ta porażka go podłamała bo po jednym zwycięstwie, doznał drugiej, tym razem bardziej zdecydowanie na punkty z Williem Monroe. Na szczęście Marvelous był jeszcze na takiej etapie kariery, że mógł sobie pozwolić na wpadki, lecz porażki spowodowały, że musiał ponownie zdobywać pozycję w rankingach..i tak robił pokonując kolejnych przeciwników. W tym czasie zyskał dobrego promotora, którym był, pracujący niegdyś w Białym Domu, i dzisiejszy menadżer Manny’ego Pacquiao – Bob Arum. Za nim Marvin Hagler dostał pierwszą walkę o mistrzostwo stoczył 16 walk, w których 13 skończył przed czasem. Pokonał m.in. dwukrotnie Williego Monroe, Mika Colberta, trzykrotnego pretendenta Bennie’go Briscoe, a także w 1 rundzie Sugara Ray Sealesa, z którym parę lat wcześniej niezwykle się męczył, co świadczyło o postępie w umiejętnościach Haglera.
Zdobycie mistrzostwa
Wreszcie 30 Listopada 1979 roku Hagler dostał szansę walki o tytuł z Vito Antuofermo, mistrzem świata WBC i WBA w wadze średniej. Walka była niezwykle zacięta i wyrównana, jednak Hagler jako pretendent musiał wygrać zdecydowanie, i mimo lekkiej przewagi w końcowym rozliczeniu sędziowie orzekli remis, a pasy zostały u mistrza. Po trzech wygranych Marvin po raz drugi miał szanse zdobyć tytuł. Jednak tym razem musiał przybyć do Europy a dokładniej do Londynu i walczyć na stadionie Wembley z Brytyjczykiem Alanem Minterem, który odebrał pasy WBA i WBC Vito Antuofermo. Atmosfera była napięta, gdyż Minter wypowiadał się o Marvinie w sposób rasistowski. 27 września 1980 r. Hagler pokazał prawdziwą klasę pokonując Alana Mintera w 3 rundzie przez TKO (kontuzja oka). Marvin Hagler został nowym niekwestionowanym Mistrzem Świata Wagi Średniej. Po walce atmosfera była tak gorąca , że doszło do zamieszek.
Siedem lat panowania
Zaczęła się era Marvina Haglera i jego niekwestionowane panowanie w wadze średniej. W 1981 r. 3-krotnie bronił tytułów, z przyszłym mistrzem Fulgencio Obelmejiasem, w rewanżu z Vito Antuofermo oraz z Mustafaem Hamsho, wszystkie walki wygrał przed czasem. Hagler z walki na walkę był co raz lepszy, jego sile i woli zwycięstwa nikt nie mógł się przeciwstawić. W 1982 r. pokonał w pierwszej rundzie Williama Lee oraz ponownie Fulgencio Obelmejiasa. W 1983 roku po wygranej z Wilfordem Scypionem dorzucił do swoich dwóch pasów trzeci, nowo powstałej organizacji IBF, której stał się pierwszym czempionem tej federacji.
Hagler vs Duran
Na Haglera zaczęto wyciągać duże działa. Pierwszym takim działem był legendarny Panamski pięściarz Roberto Duran. Duran największe sukcesy osiągał w wadze lekkiej, ale waleczny i obdarzony bardzo silnym uderzeniem Panamczyk postanowił spróbować swoich sił w walce z Haglerem. Do tego pojedynku doszło 10 października 1983 r. Walka była wyrównana, a do 12 rundy lekką przewagę miał Duran, lecz Hagler wygrał trzy kolejne starcia i zapewnił sobie wygraną na punkty.
W 1984 r. Marvin Hagler dwukrotnie bronił tytułu w walce z Juan Domingo Roldanem, podczas której już w pierwszej rundzie został liczony(jedyne liczenie w karierze), co nie przeszkodziło mu w wygraniu tej walki przed czasem, oraz ponownie z Mustafa Hamsho .
Marvin Hagler vs Hearns – runda wszech czasów
15 kwietnia 1985 r. Marvin Hagler walczył z kolejnym wybitnym pięściarzem a mianowicie z Thomasem Hearnsem, który miał już w swoim dorobku dwa tytuły w dwóch kategoriach wagowych. Obaj pięściarze zaczęli pojedynek niezwykle ostro i agresywnie koncentrując się jedynie na ataku. Takiego rozpoczęcia walki dawno nie widziano. Pierwsza runda to była jedna wielka wymiana ciosów, w których obaj pięściarze zainkasowali wiele silnych ciosów. Ale pierwsza rundę wygrał nieznacznie Thomas Hearns zadając większą ilość celnych ciosów. Konsekwencją tego było głębokie rozcięcie na nosie Haglera. Druga runda była spokojniejsza, a Hearns starał się kontrolować walkę trzymając swoim niezwykle precyzyjnym i długim lewym prostym, a mniej używał prawej ręki, jak się później okazało powodem tego było złamanie prawej ręki. Jednak ponad przeciętne umiejętności Hearnsa pozwoliły mu na kontynuowanie walki, lecz końcówka rundy drugiej należała do Marvina. Jednak zwycięstwo Haglera nad kontuzjowanym Hearnsem było kwestią czasu. Walka rozstrzygnęła się w 3 rundzie, po tym jak prawy sierpowy Haglera zahaczył szczękę Hearnsa, ten lekko się zachwiał, a widząc to Hagler szybko doskoczył i dopełnił dzieła zniszczenia kolejnym prawym sierpowym, po którym Hearns już nie był w stanie kontynuować pojedynku. Niesamowity pojedynek został uznany walką roku, a Marvin Hagler po raz drugi pięściarzem roku.
Kolejna obrona była dopiero w marcu 1986 r. a przeciwnikiem był numer 1 we wszystkich federacjach bokserskich wśród pretendentów – John Mugabi. Hagler potrzebował 11 rund aby wygrać z przyszłym mistrzem Mugabim. Jak się później okazało to była ostatnia udana obrona „Marvelousa”.
Hagler vs Leonard
Następna walkę stoczył ponad rok później z innym legendarnym bokserem Sugarem Rayem Leonardem.Tym razem stawką był tylko pas WBC, gdyż pozostałych Hagler się zrzekł.
Wynik tego jak się okazało ostatniego pojedynku w karierze był kontrowersyjny. Wielu obserwatorów uważało że zwycięstwo należy się Marvinowi, który zadawał mniej ciosów ale bardziej wyraźnych i celniejsze niż Leonard, który robił więcej „zamieszania” zadając wiele ciosów ale większość na rękawice. Niejednogłośną decyzją sędziów wygrał Sugar Ray Leonard. Zniesmaczony tym werdyktem „Marvelous” postanowił się definitywnie zakończyć karierę, mówiąc że ma dość zakulisowej polityki w boksie.
Poza ringiem
Marvin Hagler 12-krotnie udanie bronił tytuł mistrzowskiego, z tego w 11-krotnie wygrał przed czasem. Lata 1980-1987 były latami absolutnej dominacji Haglera w wadze średniej. Walczył z największymi pięściarzami w swoim czasie, i gdyby nie wątpliwa porażka z Leonardem, prawdopodobnie to on miał by miano najlepszego boksera lat 80-tych. Doznał tylko trzech i do tego wątpliwych porażek, nigdy nie przegrał przed czasem, a w swojej karierze tylko raz wylądował na deskach w wygranym pojedynku z Juan Domingo Roldanem. Jest członkiem World Boxing Hall of Fame , oraz International Boxing Hall of Fame. Zajmuje 4 miejsce magazynu The Ring wśród najlepszych bokserów wagi średniej, a także 3 miejsce wśród najlepszych bokserów wagi średniej XX wieku przez Associated Press. Po zakończeniu kariery przeniósł się do Włoch gdzie wystąpił w kilku filmach akcji i serialach. Zmienił także oficjalnie nazwisko na Marvelous Marvin Hagler. Obecnie mieszka we Włoszech, ma pięcioro dzieci z pierwszą żoną, Bertą. Po raz drugi ożenił się w 2000 r. z włoszką Kay Guarrera, posiada także dom w USA w Bartlett.